Αστυνομικοί Vs Ποδηλάτες

Θα αναφερθώ σε δύο περιστατικά που συνέβησαν το προηγούμενο και το πιο προηγούμενο Σάββατο, κατά τη διάρκεια μιας μικρής και μιας λιγάκι μεγαλύτερης σε συμμετοχή ποδηλατικής βόλτας.

Το πιο προηγούμενο Σάββατο (30/5) ξεκινήσαμε από τα Προπύλαια 8 ποδηλάτες με προορισμό την παραλία της Βούλας για ένα beach party. Επιλέξαμε να βγούμε στην παραλιακή μέσω Ν. Σμύρνης. Επειδή η σύνθεση της «ομάδας» αποτελούταν από σχετικά έμπειρους ποδηλάτες, ο ρυθμός ήταν πολύ γρήγορος, με ελιγμούς ανάμεσα σε αυτοκίνητα και γενικά με «επιθετική» οδήγηση.

Σε μια μεγάλη κατηφόρα της Λεωφ. Βενιζέλου προσπεράσαμε (με ταχύτητα) ένα σταματημένο περιπολικό. Μερικά μέτρα πιο κάτω σταματήσαμε για να αποφασίσουμε από ποιους δρόμους θα συνεχίσουμε την πορεία μας. Ξαφνικά μας την πέφτουν (γιατί πέσιμο ήταν) τέσσερα (!) περιπολικά με αρκετούς αστυνομικούς (σίγουρα 8). Μας κυκλώνουν και ακολουθεί λίγο πολύ ο παρακάτω διάλογος:

Αστυνομικός: Καλησπέρα παιδιά, τι κάνετε με τα ποδήλατα;

Ποδηλάτης: Βόλτα.

Α: Που πάτε;

Π: Δεν πάμε κάπου συγκεκριμένα, απλά κάνουμε βόλτα. Συμβαίνει κάτι;

Α: Έλεγχος. Είστε ομάδα, κάνετε διαδήλωση;

(εκείνη τη στιγμή από τον ασύρματο ενός περιπολικού ακούγεται το εξης: «αυτοί είναι ποδηλάτες, ζητάνε ποδηλατόδρομους και να μπαίνουν στο μετρό».)

Π: Όχι βόλτα. Στις 5 βόλτες που κάνουμε μας κάνετε έλεγχο στις 3. Έλεος, τι είμαστε; Να σας έπαιρνα τηλ. πως με κλέβουν δε θα ερχόσασταν 4 περιπολικά!

Α: Με έχεις ξαναδεί;

Π: Γιατί τι είναι η αστυνομία; Προσωπική; Αυτούς εδώ που είναι παρκαρισμένοι πάνω στα πεζοδρόμια (δείχνοντας 4-5 αυτοκίνητα) δεν τους κυνηγάτε. Εμάς που θέλουμε να το αλλάξουμε αυτό μας κυνηγάτε!

Οι αστυνομικοί κοιτάνε τον ουρανό ή το οδόστρωμα.

Π: Αυτά σου δείχνω! Τι κοιτάς τον ουρανό;

Α: Παιδιά ηρεμήστε ένας τυπικός έλεγχος είναι.

Στη συνέχεια μας πήραν ταυτότητες, κράτησαν τα στοιχεία μας και μας έκαναν έλεγχο στις τσάντες. Μάλλον ξενέρωσαν που βρήκαν μόνο σαμπρέλες και τρόμπες και αφού προσπάθησαν να πιάσουν κουβέντα για τα ποδήλατα και κανείς δεν τους απάνταγε, έφυγαν.

Θα πω το εξής. Εκείνη την ώρα 22:30 – 23:00 βράδυ Σαββάτου και στη διάρκεια των 15 λεπτών που κράτησε η διαδικασία, πέρασε από εκεί πολύς κόσμος, είτε πεζός είτε οδηγώντας. Όλοι παρατηρούσαν τι συμβαίνει. Ποια νομίζετε πως θα ήταν η σκέψη τους βλέποντας 8 ποδηλάτες περικυκλομένους από την αστυνομία; Σίγουρα όχι θετική για εμάς ως ποδηλάτες και για το ποδήλατο ως μέσο ή ως τρόπο ζωής ή γενικά.

Το περασμένο Σαββάτο τώρα, 30 ποδηλάτες ηλικίας από 22 εώς 35 ετών (ίσως και μερικοί μεγαλύτεροι), ανεβαίνουμε την Λεωφ. Αλεξάνδρας μέσω της ειδικής λωρίδας για τα λεωφορεία. Είναι βράδυ (21:30-22:00) κι έχουμε σκοπό να ανέβουμε στο Λυκαβηττό. Κινούμαστε σχετικά πυκνά, σε ένα φανάρι οι πρώτοι προλαβαίνουν και περνάνε, οι υπόλοιποι όμως έχουν κόκκινο. Υπάρχει μία τακτική που ακολουθούμε σε αυτές τις περιπτώσεις, ώστε να μη σπάμε. Πάμε και κλείνουμε τη διασταύρωση ζητώντας από αυτούς που έχουν πράσινο να περιμένουν ώστε να περάσουν και οι υπόλοιποι. Με λίγα λόγια ζητάμε απλά να κάνουν υπομονή «ένα φανάρι»! Στη συγκεκριμένη διασταύρωση ο οδηγός που είχε πράσινο δυσανασχέτησε, άρχισε να φωνάζει και να διαμαρτύρεται για τα 2 λεπτά που έχασε. Επειδή ήμουν τελευταίος στην ουρά τον πλησιάζω και πολύ ήρεμα των ρωτάω γιατί νευριάζει έτσι και πως το μόνο που έγινε ήταν να χάσει ένα φανάρι, για να μπορέσουμε κι εμείς να είμαστε πιο ασφαλείς κινούμενοι όλοι μαζί. Αυτός συνεχίζει να φωνάζει και να λέει πως θέλω να πάω στη δουλειά μου και μπλα μπλα μπλα. Εκείνη την ώρα εμφανίζονται 5-6 Ζητάδες. Ένας από αυτούς σταματάει, κατεβαίνει κάτω κι αρχίζει να φωνάζει (από σχετική απόσταση όμως):

«Άντε τελειώνεται με τα ποδήλατα! Άντε στο διάολο τσογλάνια, αληταράδες, που νομίζετε πως κάτι κάνετε!»

Ένας από τους 5. Κοιτάω για λίγο, σκέφτομαι να αντιδράσω, οι υπόλοιποι έχουν προχωρήσει. Σκέφτομαι πως το μόνο που θα κερδίσω είναι να με τρέχουν στο τμήμα και συνεχίζω να προλάβω τους υπόλοιπους. Μένω στην ουρά της πορείας, η διάθεση μου έχει χαλάσει, δεν έχω όρεξη να συνεχίσω. Ακούω τις μηχανές των ζητάδων πίσω μου και σκέφτομαι πως αν είχα μερικές χειροβομβίδες θα τους τις πέταγα ευχαρίστως. Ακολουθώ τη βόλτα μέχρι κάποιο σημείο και μετά τα παρατάω.

Τί κάνει τον μπάτσο να βλέπει τσογλάνια και αληταράδες σε κοριτσάκια 22-23 χρονών με χαμόγελα,σορτσάκια και φωτάκια; Τι τον κάνει να βλέπει ως απειλή 8 άτομα που απλά κάνουν ποδήλατο; Γιατί αντιμετωπίζονται οι ποδηλάτες ως περιθωριακοί; Μήπως τελικά τους ενοχλεί που από εκεί που έβλεπαν σκόρπια ποδήλατα, ξαφνικά έρχονται αντιμέτωποι με εκατοντάδες; Κι αν είναι έτσι, τι τους ενοχλεί αυτό;