Γιατί δε γράφω στο blog

Προσπαθώ συνεχώς να το κάνω τις τελευταίες μέρες, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Βασικά συμβαίνει το εξής:

Σκέφτομαι να γράψω κάτι για την όλη κατάσταση, για αυτά που ζω αυτές τις μέρες. Ξεκινάω με έναν ωραίο πρόλογο μερικών γραμμών και μετά…Μετά χαζεύω τον κέρσορα που αναβοσβήνει στην οθόνη, ενώ εγώ προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Όλα αυτά που μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή γράφω δυο γραμμές, αλλά σχεδόν αμέσως τις σβήνω, σαν να μη θέλω να τις δει κανείς. Ίσως δεν πρέπει να τις δει κανείς.

Μετά τα παρατάω και λέω να γράψω κάτι άσχετο. Τεχνολογία ας πούμε. Αλλά ξέρεις κάτι; Στην παρούσα φάση χέστηκα (sorry) για το iPhone π.χ. Δε με απασχολεί. Μετά λέω γράψε για μουσική. Αλλά η μουσική με φέρνει πίσω στην κατάσταση της προηγούμενης παραγράφου. Είναι που νομίζω πως όλα τα τραγούδια, όλοι οι στίχοι είναι γραμμένοι για εμένα (είμαι σίγουρος πως το ίδιο νομίζεις και εσύ) και αυτό που ζω. Οπότε, χωρίς να το καταλάβω, χάνομαι στο να διαβάζω στίχους και να ακούω τραγούδια. Το αποτέλεσμα το ίδιο. Ο κέρσορας που αναβοσβήνει στην οθόνη.

Απόψε ξεκίνησα να γράφω για αυτή τη ταινία, για το πως θα μου έρχεται στο μυαλό από εδώ και πέρα κάθε φορά που πλένω τα δόντια μου, όπως σήμερα το βράδυ. Γενικά είχα γράψει διάφορα για το πως μερικές ταινίες (ή μέρη τους) μένουν στο μυαλό σου, αλλάζουν λιγάκι τον τρόπο που σκέφτεσαι ή αντιλαμβάνεσαι και στη χειρότερη σε κάνουν να τις θυμάσαι όταν κάνεις κάτι τόσο απλό, όσο το βούρτσισμα των δοντιών. Κάπου εκεί έφερα διάφορες ταινίες στο μυαλό μου, μέχρι που έφτασα σε αυτές που μου θυμίζουν εσένα. Here we go again. Ο κέρσορας να αναβοσβήνει κι εγώ να διαβάζω ατάκες και διαλόγους.

Μετά σκεφτόμουν αν είναι κριτήριο οι ταινίες για να κρίνεις έναν άνθρωπο. Θέλω να πω…όχι για να κρίνεις γενικά έναν άνθρωπο, αλλά για τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως είναι. Τουλάχιστον είναι για εμένα. Νομίζω πως…νομίζω πως γράφω ανοησίες.

Τελικά η απάντηση είναι απλή:

Δε γράφω στο blog γιατί δεν μπορώ να γράψω τίποτα που να μην αφορά εσένα. Δε γράφω στο blog γιατί δεν μπορώ να γράψω τόσο όμορφα όσο όμορφα νιώθω για εσένα.