ΜΜΜ

Σκεφτόμουν σήμερα στο λεωφορείο πως έχω πολύ πολύ καιρό να γράψω κάτι στο blog. Πάντα σκέφτομαι στα ΜΜΜ. Πολλές φορές σκέφτομαι κι ολόκληρα post. Όμως για κάποιο λόγο τα αφήνω εκεί. Δε ξέρω πως και γιατί. Απλά μένουν εκεί, μαζί με πολλές σκέψεις. Μερικές φορές βέβαια στέλνω κανένα sms με κάτι που νιώθω σε κάποιους που ξέρω πως θα νιώσουν τι νιώθω. Μέχρι εκεί.

Στα ΜΜΜ παρατηρώ τους γύρω μου και καταλήγω συνέχεια σε ένα συμπέρασμα. Δεν υπάρχει ευγένια. Δεν υπάρχει ήθος. Ο καθένας για τη πάρτη του κοιτάει πως θα κάνει τη πουστιά. Νομίζω πως στα μέσα φαίνεται η κουλτούρα του λαού. Είναι καθρέφτης. Ανοίγει η πόρτα (τρένου, λεωφορείου) και ελάχιστοι είναι αυτοί που περιμένουν να βγει ο κόσμος. Μπουκάρουν, σπρώχνουν, πατάνε. Για να κερδίσουν μια θέση (τελικά οι Έλληνες για μια θέση ζουν). Το χειρότερο; Κανείς δεν αντιδρά. Μάλλον γιατί κάνει τα ίδια όταν είναι απ’ έξω. Ίσως πάλι να νομίζει πως έτσι είναι το σωστό. Κι αν μιλήσεις; Αν αντιδράσεις; Τότε είσαι ο περίεργος.

Αλλά δεν αντέχω άλλο ειλικρινά. Δε μπορώ να πω πια «δε γαμιέται». Όχι. Γουστάρω να είμαι ο περίεργος. Γουστάρω να στην πω, να σε προσβάλλω (αν και τα ζώα δε προσβάλλονται). Κάθε φορά που σε βλέπω να σπρώχνεις αυτούς που θέλουν να βγουν για να μπεις. Κάθε φορά που στέκεσαι αριστερά στην κυλιόμενη. Κάθε φορά που ακουμπάς τα πόδια σου στο κάθισμα. Κάθε φορά που χρησιμοποιείς το ασανσέρ που προορίζεται για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη (έχω δει να μπαίνουν σε ασανσέρ κάποιοι και να αφήνουν απ’ έξω ανάπηρο άνθρωπο με το συνοδό του και ντράπηκα). Σε κάθε μαλακία που βλέπω θα στη λέω. Γιατί βαρέθηκα να μην αντιδρά κανείς.

Η αλήθεια είναι πως σήμερα δε σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω. Σκεφτόμουν πως η χρονιά αυτή θα είναι καλή. Έτσι πιστεύω από εκείνη τη νύχτα που χόρεψα μαζί σου…

Advertisements